REDLIGHTJAZZ
2025
Jan van Duikeren
In De Waalse Kerk speelt de band van Jan van Duikeren. Het is een heerlijk concert met veel bebop. De leden stralen vriendschap en het plezier om samen muziek te maken uit. Maar het niveau is niet alleen maar voor de lol. Wat opvalt is de sterke ritmebasis, met op bas Stefan Zwanink, die invalt voor Aram Kersbergen. Oude meester John Engels hanteert zijn stokjes en brushes alsof het totaal geen moeite kost om toppie-toppie te spelen. Als de avond valt, lichten de lampen in de kerk subtiel op. Dat geeft een intieme sfeer. De kerk verandert in een XL-jazzcafé, waar vandaag jazz het credo is. Na een voorzichtig begin komen de musici steeds meer los. Pianist Karel Boehlee leeft zich uit. Van Duikeren: ‘Als Karel een vleugel ziet, is hij niet te houden.’ Een van de stukken is Little Princess van Horace Silver. Wonderschoon nummer!
De kerk heeft een fijne akoestiek. Een beetje galm, maar het is geen echoput. Van Duikeren heeft er rekening mee gehouden. ’Wij hebben stukken uitgezocht die pasten bij de akoestiek van de kerk.’
RONALD SNIJDERS
Ook het Zandkasteel in Amsterdam-Zuidoost doet mee met Red Light Jazz. Zaterdagmiddag houdt fluitvirtuoos en multi-instrumentalist Ronald Snijders hier domicilie. Jazz en tropische klanken. De leden swingen vol plezier, hun body van daar tot hier. Het dak swingt er nog net niet vanaf. Hoe omschrijft Snijders zelf zijn muziek? ‘Ik ben iemand van de wisselwerking. Het gaat om mijn ontwikkeling in combinatie met de wisselwerking met andere mensen. Jammer dat Sly Stone net is overleden. Hij was zo belangrijk voor de funk. Hij was een van mijn idolen. Mijn andere idolen waren: Stevie Wonder, Wayne Shorter, Milton Nascimento, Earth Wind & Fire. Maar ook klassieke componisten als Bach en Ravel. Ik heb natuurlijk Surinaamse roots. Toch beperk ik mij niet alleen tot Surinaamse muziek. Ik onderzoek allerlei soorten muziek. Ik laat mij er door beïnvloeden en krijg bij alles een gevoel. ik kopieer niet klakkeloos muziek van anderen. En ik mix ook niets.
Ik ben verliefd op Braziliaanse muziek. Toch wil ik mij niet te veel verdiepen in Sergio Mendes en Tania Maria. Anders ga ik te veel net als hun schrijven. Maar ik schrijf wel graag Braziliaanse muziek.
Kaseko komt uit Frans Guyana. Als deze muziek er niet voor zorgt dat u wilt gaan dansen, dan raad ik u dringend aan om na Pinksteren een bezoek te brengen aan Suriname.
ROB VAN DE WOUW
Voor de deur van de TenClub treffen wij trompettist Rob van de Wouw aan, die eerst nog even een luchtje schept. Want lucht blazen is natuurlijk eerst lucht scheppen. Het optreden is in de Mayer Manor, een sjieke luxe huiskamer in verschillende stemmige grijstinten. De sfeer voelt als een warm bad. Iedereen die binnenstapt kan rekenen op een vriendelijke begroeting. Rob speelt uiterst geconcentreerd diverse jazz standards, o.a. On Green Dolphin Street. Heerlijk gespeeld en hij ontvangt van zeventig man een donderend applaus. Zijn idolen van het eerste uur waren Miles Davis en Chet Baker. ‘Miles kon als geen ander met één noot zijn band op scherp zetten, een nummer veranderen of de vibe neerzetten. Chet Baker kon met zijn trompet verhalend zijn muziek vertellen.’ Rob heeft goed naar hun geluisterd!
Met 70 personen is deze zaal niet toereikend voor wat grotere concerten. Creative director Bob-Tijs Bruinsma: ‘Daarom gaan wij hiernaast nog een ander pand inrichten, The Empire. Daar kunnen wij 500 man in kwijt.
SLEDGELIER
In het Tobacco Theater treedt Sledgelier op. Zangeres Camille Sledge is de dochter van Debbie Sledge van de gelijknamige Sisters. Het publiek, waarvan sommigen nog fan van Sister Sledge waren. stelt
zich reikhalzend voor het podium op. Het optreden begint met een funky nummer. Drum, bas en gitaar zetten meteen al stevig in. Als gitarist Jerôme Hol er een funky/bluesy solo uitgooit, deint het publiek mee, op weg naar hogere sferen.
Sledgelier is een project dat rondom organist en toetsenist Bas van Lier en Camille Sledge is opgebouwd. Van Lier: ‘Ik ken Debbie al 25 jaar en Camille al 15 jaar. Debbie tipte haar dochter. Het klikte meteen. Wij hebben echt een band met elkaar. Een week geleden is onze nieuwe single Lost in Music gereleaset. De tekst is van Camille. Wij hebben ons nu voorgenomen om iedere maand één nummer te schrijven.
MATT BIANCO
A Minute en More Than I Can Say. De goedverstaander heeft daar genoeg aan. Wie herinnert zich niet deze groovy nummers? Na diverse wisselingen is zanger Mark Reilly als constante factor gebleven. Plaats van handeling is de sfeervolle Sint-Olofskapel, een monumentaal gebouw in hartje Amsterdam. Het concert is een diner-dansant en vormt de klap op de vuurpijl van Red Light Jazz 2025. Het is een feest der herkenning. Mooi om te zien dat het publiek geniet. De tafeltjes zijn vrijwel leeg, want iedereen danst met zichtbaar plezier. Net als in de hoogtijdagen van Matt Bianco!
Tekst: Jeffrey Dekker ©
Fotos:RanjaniNirosha ©
REDLIGHT JAZZ
Red Light Jazz in 2024
In Europa vinden aardig wat jazzfestivals plaats waar nationale en internationale jazzmusici optreden, nochtans is er maar één festival dat zich afspeelt in de meest uiteenlopende locaties in dezelfde stad en dat is het Amsterdamse Red Light Jazz festival. Inmiddels al 11 jaar, en altijd van vrijdagmiddag tot en met zondagavond.
Het Red Light Jazz festival is zo genoemd omdat Amerikaanse zeelieden die in de jaren ’30 de rosse buurt bezochten, Amsterdam kennis hebben laten maken met jazz. Het merendeel van de podiumlocaties bevinden zich dan ook in en rondom het Wallengebied. Behalve in buurtcafés en bars vonden de optredens op 7, 8 en 9 juni onder meer plaats in het 15e eeuwse gebouw De Waag, ooit de poort om de stad binnen te komen, in kunstgebouw Arti et Amicitia, het Bimhuis, Casa Rosso, Casablanca, de Condomerie, De Waalse Kerk, verzorgingstehuis Flesseman, de Korpszaal van het Leger de Heils, de Beurs van Berlage, Museum Ons’ Lieve Heer op Solder, het Prostitutie Informatie Centrum, TenClub en het TOBACCO Theater. Het festival werd afgesloten in het statige Grand Hotel Krasnapolsky op de Dam. En het merendeel van de concerten was ook nog eens vrij toegankelijk.
Met zoveel variatie is de vraag waar kies je voor. Wij sloegen het druk bezochte openingsconcert van Hans Dulfer over en kozen vrijdagmiddag als eerste bestemming Sea Palace, het imposante drijvende Chinese restaurant aan de Oosterdokskade. Op de bovenste verdieping trad de formatie Michael Simon’s Asian Connection op. Chinezen en jazz? Jawel, u leest het goed en dat gaat prima samen. De klanken die de Taiwanese Pipa (Chinese luit) speler voortbracht mengden prachtig met de standaard jazzbezetting. De mooie locatie droeg er ook aan bij dat we hebben genoten van het optreden.
Daarna togen we naar de TenClub in de Nes, een cosy locatie waar old time favorite trompettist en showman Michael Varekamp zijn idool Louis Armstrong eerde. Met Harry Emmery op bas, Bas van Lier op piano en Erik Kooger op drums gaf Michael ‘m flink van katoen in de TenClub.
Zaterdagmiddag ging het er een stuk minder wild aan toe in het verzorgingstehuis Flesseman op de Nieuwmarkt. De voor het merendeel bejaarde muziekliefhebbers konden Arthur Heuwekemeijer’s interpretatie van stukken van de door hem bewonderde Bennie Golson zeer waarderen. Ook Arthur’s jazz-arrangement van ‘Aan de Amsterdamse Grachten' van Wim Sonneveld viel in de smaak. Er werd uit volle borst meegezongen.
's Avonds waren we bij de Red Light Jazz Club Night in het fraaie TOBACCO Theater, schuin tegenover de TenClub. Deejay Phil Horneman, mede oprichter van Wicked Jazz Sounds, warmde het publiek op met funky tunes. Omstreeks 21.30 uur trad de vijfkoppige formatie ROSEYE op, een band rond de talentrijke Schotse zangeres/saxofonist Tallulah Rose. ROSEYE bracht in april haar debuutalbum ‘Every Move’ uit, een mix van soul, jazz, gospel, hiphop en elektronica, en wist de studio-opnamen van de plaat heel goed te vertalen naar het podium. Toen Candy Dulfer ineens met haar saxofoon de bühne op stapte bij ROSEYE, ging het helemaal los.
Zondagmiddag keerden we terug naar het TOBACCO Theater voor het optreden van Ellen ten Damme. Welke superlatieven volstaan om deze diva te beschrijven? Ellen is zonder voorbehoud Nederlands meest veelzijdige zangeres in alle genres. Haar Red Light Jazz-performance, samen met haar pianist Thijs Cuppen, lag in het verlengde van haar succes-shows Paris-Berlin en Casablanca. We genoten zo van het concert van Ellen dat we bijna het optreden van Benjamin Herman misten in de tegenoverliggende TenClub. Ook Benjamin behoeft nauwelijks introductie. Behalve optreden met verschillende formaties, zoals met zijn Hammond Trio op Red Light Jazz, heeft de stijlvolle altsaxofonist tegenwoordig bij de NPO een wekelijkse podcast ‘Get In!’ waarin hij wekelijks jonge, meestal afgestudeerde jazzmusici interviewt.
Om precies 22.00 uur waren we in de Grand Ballroom van hotel Krasnapolsky waar superstar Candy Dulfer, begeleid door een 7-mans sterke funky band, de 11e editie van het Red Light Jazz festival afsloot met een gepassioneerd optreden. Candy speelde sax, uiteraard, ze zong, sprak het publiek toe alsof ze iedereen persoonlijk kende. Het voelde als een warm bad. Haar optreden met onder meer een ode aan de onlangs overleden Amerikaanse saxofonist David Sanborn en aan het slot een heerlijke medley van James Brown klassiekers, was een waar spektakel.
Red Light Jazz is een festival waar artiesten en publiek drie dagen lang samensmelten tot één grote familie. Daar zouden er meer van moeten zijn in de wereld. Wij kijken nu al uit naar de volgende editie!
Foto’s: Ranjani Nirosha
Tekst: Bram Schilperoord
